Όταν ο Θεός δημιούργησε τους πρωτόπλαστους, τον Αδάμ και την Εύα, τους έδωσε μία μόνο εντολή: να μην φάνε από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού.

Όμως εκείνοι δεν υπάκουσαν· παρασύρθηκαν, έφαγαν από τον καρπό, και έτσι εισήλθε ο θάνατος στον κόσμο — όχι μόνο ο σωματικός, αλλά και ο πνευματικός.

Ο θάνατος, όμως, δεν είναι αφανισμός. Η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και δεν παύει να υπάρχει όταν παύσει το σώμα να λειτουργεί. Κατά την Ορθόδοξη πίστη, μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα, ξεκινά μια πνευματική πορεία. Η ψυχή περνά τα λεγόμενα «τελώνια», δοκιμάζεται και οδηγείται σε πρόγευση είτε του Παραδείσου είτε της Κολάσεως, αναμένοντας την τελική Κρίση.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι η οριστική. Θα έρθει ημέρα, κατά την οποία ο Χριστός θα έλθει και πάλι — τότε θα γίνει η Ανάσταση των νεκρών. Όλοι θα λάβουμε τα σώματά μας, αυτή τη φορά αθάνατα και άφθαρτα, και θα σταθούμε ενώπιον του Θεού για την τελική κρίση.

Οι δίκαιοι, όσοι αγάπησαν τον Θεό και βίωσαν την εν Χριστώ ζωή με πίστη, μετάνοια και αγάπη, θα ζήσουν αιώνια στην κοινωνία με τον Θεό, στον Παράδεισο. Οι άδικοι, όσοι συνειδητά έζησαν μακριά από την αγάπη Του, θα βιώσουν την αιώνια αποξένωση – την Κόλαση. Και τα δύο, Παράδεισος και Κόλαση, είναι καταστάσεις σχέσης ή απομάκρυνσης από τον Θεό.

Η παρούσα ζωή είναι σαν ένα μεγάλο σχολείο. Κάθε μέρα είναι και μια δοκιμή, μια ευκαιρία μετάνοιας, αγάπης και καλλιέργειας της ψυχής. Στο τέλος της επίγειας πορείας μας, θα σταθούμε ενώπιον του Κριτού, και ο καθένας θα λάβει όχι απλώς «ανταμοιβή», αλλά τον καρπό της ελεύθερης επιλογής του: την αιώνια ζωή κοντά στον Θεό ή την αιώνια απομάκρυνση.