Την αγαθότητα του Κυρίου πρέπει να επιζητούμε, αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να αγαπήσουμε το αγαθό που είναι το σωστό, γιατί μόνο το αγαθό οδηγεί στον καλό καρπό που θα μας σώσει.

Γιατί το πονηρό θα φέρει τον σάπιο καρπό που οδηγεί στην απώλεια της κολάσεως.

Ας δούμε τι λέει ο Κύριος:

Διότι δεν υπάρχει δένδρον καλόν, που να κάνη αχρήστους και επιβλαβείς καρπούς ούτε δένδρον σάπιο, που να κάνη καρπόν καλόν. (Ανθρωπος του οποίου τα έργα είναι κακά, δεν είναι δυνατόν να επιδιώξη με αγαθήν διάθεσιν και να προσφέρη καλόν στους άλλους).

Καθε δένδρον, αν είναι καλόν η κακόν, γνωρίζεται από τον καρπόν του. Διότι δεν μαζεύουν από αγκάθια σύκα, ούτε και τρυγούν από βάτον σταφύλι.

Ο αγαθός άνθρωπος βγάζει από τον αγαθόν θησαυρόν της καρδίας του πάντοτε το αγαθόν, και ο πονηρός άνθρωπος από τον κακόν θησαυρόν της καρδίας του βγάζει τον κακόν και φαύλον. Διότι το στόμα λαλεί από το περίσσευμα, που ξεχύνεται από την καρδίαν (Μονον ο αγαθός άνθρωπος ημπορεί να υποδεικνύη το αγαθόν και να γίνη ο καλός οδηγός των πλανωμένων).

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Το κριτήριο της καλοσύνης (6,43 – 6,45) σε ερμηνευτική απόδοση Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα